MHL: MHK Spartak Moskwa – HK Ryga 2 (draw no bet/remis nie ma zakładu), kurs 3.30

Każdy ma jakiegoś bzika jak śpiewała artystka. Na stronie dominuje żużel i hokej, a mnie kręcą rowery 🙂
Jesteśmy po pierwszej części tegorocznego Tour de France. Coś ie wydarzyło do tej pory na trasie Wielkiej Pętli? O tym kilka słów poniżej.
107 odsłona wyścigu dookoła Francji rozpoczęła się w Nicei. Pierwszy etap rozpoczynał się i kończył na Promenadzie Anglików, ale żeby nie było tylko ciepło i sympatycznie jak na plaży Lazurowego Wybrzeża, kolarze zahaczyli o Alpy Prowansalskie, gdzie w deszczu musieli zmagać się nie tyle z podjazdami co ze zjazdami, które kręte i śliskie od płynącej wody tylko czekały na błędy kolarzy. Błędów było wiele,kraksa goniła kraksę, deszcz obmywał szlify i herosi dwóch kółek walczyli dalej. Zostawali i dochodzi do peletonu, jak Caleb Ewan (Lotto Soudal) czy Giacomo NIzzolo (NTT). Na finiszu doszło do sprintu, który niespodziewanie wygrał Norweg Alexander Kristoff (UAE) wyprzedzając na kresce mistrza świata Madsa Pedersena (Trek-Segafredo). Na pierwszym etapie niespodzianka, liderem Norweg, na którego kursy przed startem oscylowały w okolicach 40:1.
Drugi etap znów wokół Nicei tym razem z Col de la Colmiane oraz z Col de Turini, gdzie trasa rokrocznie sprawdzana jest przez kierowców rajdowych podczas rajdu Monte Carlo. Oba podjazdy pierwszej kategorii okazały się zbyt trudne dla lidera, z peletonu odpadł Kristoff nie mając sił, aby obronić żółtą koszulkę. Na ostatnim podjeździe przed metą, Col des Quatre Chemins (5,4km 5,8%) zaatakował jeden z francuskich muszkieterów Julian Alaphillipe (Deceuninck), tnący powietrze i przeskakujący kolejne metry jak szpada Atosa, Portosa lub Aramisa, tak szybko, że wydaje się, że żaden z rywali nie wytrzyma tego zrywu. Tymczasem niespodziewanie doskakuje Szwajcar Marc Hirschi (Sunweb) oraz po krótkiej chwili Brytyjczyk Adam Yates (Mitchelton-Scott). Na ostatnim podjeździe mają 15 sekund przewagi. To wystarczy, jak na Poggio podczas Mediolan San Remo. Na finiszu najszybszy jest Francuz. Obrazek z mety gdzie Julian siedząc na krawężniku płacze pokazuje jak wiele znaczy wygrana etapu w największej imprezie kolarskiej świata.
Na trzecim etapie widzieliśmy coś czego nie ogląda się na co dzień. Kiedy patrzyłem na wygraną Caleba Ewana aż wstałem z fotela i zacząłem bić brawo jednocześnie łapiąc się za głowę. Tak, wiem że trudno to sobie wyobrazić 😀 Koreański Australijczyk startował z wydawałoby się straconej pozycji. Jeszcze 120 metrów przed metą był 6. W tym momencie “Pocket Rocket” ruszył, znalazł miejsce między barierkami i Peterem Saganem oraz zamknął drogę do wygranej Nizzolo. 60 metrów przed metą dopadł Sama Bennetta i na ostatnich metrach wystawił mu koło. Wielki, wspaniały finisz, Ewan niczym australijski wąż wił się między przypominającymi drzewa rywalami, którzy wydawałoby się zamarli niczym słupy soli. Wygrał pokazując ogromny talent oraz mimo tego, że już na pierwszym etapie stracił dwa ważne ogniwa ze swojego pociągu Gilberta i Degenkolba.
Etap 4 to przede wszystkim meta i ostatni podjazd do Orcieres-Merlette (7,1km 6,7% kat 1). Podjazd znany z wydarzeń sprzed prawie 50 lat, gdzie w roku 1971 Luis Ocana znokautował (choć to zbyt małe słowo) Eddy’ego Merckxa, uzyskując nad kolarzem wszechczasów prawie 9 minut przewagi. Tym razem takich przewag nie było. Wygrał były mistrz świata juniorów w skokach narciarskich w drużynie Słoweniec Primoż Roglic (Jumbo-Visma). Przyprowadził na metę kilkunastu faworytów wyścigu, żółtą koszulkę zachował Alaphilippe.
Etap 5 na którym wszyscy czuliśmy się jakby wyścig dotarł już do Paryża, peleton jechał spokojnie jakby był to etap przyjaźni. Zwycięstwo kolejne dla Jumbo Visma przywiózł Holender Wout van Aert. Koszulkę lidera stracił Alaphilippe, przez błąd pobrania bidonu na ostatnich 20 kilometrach, za co został ukarany 20 karnymi sekundami. Żółty koszul przejął Adam Yates.
Szósty etap padł łupem uciekinierów. Pierwszy na mecie zameldował się mistrz Kazachstanu Alexey Lutsenko (Astana) który na Mont Aigoual wjechał samotnie z prawie minutową przewagą nad Jesusem Herradą.
Etap 7 to miał być przelot. Kolorowy, niczym koraliki bransoletek pięknych dziewczyn z krajów Oceanii, peleton miał spokojnie przejechać ze startu do mety aby spokojnie w sobotę wjechać w Pireneje, jak się okazało wiatr miał inne plany. Około 40 kilometrów przed metą piekielnie mocną zmianę dał Michał Kwiatkowski (Ineos Grenadiers), dzięki temu peleton rozerwał się na kilka grupek. Z tyłu zostali Pogacar (UAE) Landa (Bahrain) Mollema i Porte (Trek). W pierwszej grupie tempo nadawali Ineos, Jumbo, Astana i Groupama-FDJ. Grupa która jako pierwsza dojechała do mety uzyskała ponad minutę przewagi, drugi skalp zgarnął van Aert, przez co Jumbo na swoim koncie zapisują już trzecie zwycięstwo etapowe.
Etap 8. Wjeżdżamy w Pireneje. Krótki etap. 141 kilometrów, a na nich aż 3 górskie premie, na czele z Col de Peyresourde z którego szczytu do mety pozostawało 11 kilometrów zjazdu. Zanim kolarze wjeżdżali na wyżej wymieniony szczyt mieli do pokonania pierwszą na tym roku premię górską najwyższej kategorii Port de Bales, na tym podjeździe było już tylko dwóch uciekinierów Francuz Nathan Peters (AG2R) oraz Rosjanin Ilnur Zakarin (CCC). Jednak wszyscy znają problemy ze zjazdami Rosjanina, w związku z tym Francuz odskoczył robiąc pomarańczowego Tatara z zawodnika polskiej grupy. Wśród faworytów 40 sekund ze strat poniesionych dzień wcześniej odrobił Tadej Pogacar.
Etap 9 to słoweński finisz który wygrał Pogacar a koszulkę lidera przejął Roglic. Jednak zanim do tego doszło bohaterem etapu chciał zostać Hirschi,który przez prawie 100 kilometrów uciekał samotnie, zdobywając po kolei górskie premie. Jednak został doścignięty przez najlepszych tego wyścigu, na mecie próbował jeszcze finiszować, ale dało to tylko trzecie miejsce.
Po 9 etapach w dwóch minutach mieści się 12 zawodników i wśród nich należy szukać tych którzy staną na podium na Polach Elizejskich: Roglic, Bernal (Ineos), Martin (Cofidis), Bardet (AG2R), Quintana (Arkea), Uran (EF), Pogacar, Yates, Lopez (Astana), Landa (Bahrain), Porte, Mas (Movistar).
Na pewno z walki o podium wyleczył się Pinot (Groupama), który jak co roku przegrał z kontuzją, coraz mniejsze szanse mają również Mollema, Dumoulin (Jumbo Visma), Carapaz (Ineos), Buchmann (Bora).
Co będzie dalej? Niwiadomo 🙂 Wydaje się, że Jumbo na czele z Roglicem ma wyścig pod kontrolą, ale… Ineos jedzie spokojnie, jak na nich nad wyraz spokojnie – Bernal jeszcze zaatakuje i nie będzie to rwany atak, ale super mocne uderzenie. Martin jako najmocniejszy z Francuzów będzie/jest nieobliczalny. Quintana a kto wie na co go stać 🙂 No i Pogacar, swoje już stracił, poza tym nie ma nic do stracenia, jest najmłodszy z faworytów, jeszcze zdąży wygrać wielki Tour, w tym roku “tylko może”.
Jutro dzień przerwy to ja popracuję dłużej, żeby jak najmniej przegapić z transmisji w tv 😀